_
Odeszły wiersze, tak jakby ich nigdy nie było
Zabrała je ze sobą wymyślona miłość

Polana gęsto splątała wszystkie do niej drogi
Biegam po lesie, czas mija, a ja trafić nie mogę

Niebo zmieniło barwę, chmury drwią ze mnie złośliwie
Księżyca nie ma, choć pełnia, pustka bezgwiezdnie zadziwia

Zamykam drzwi i okna szczelnie kotarą zasłaniam
Nie chcę, żeby świat mi siłą wdzierał się do mieszkania

Książki kartki szczerzą, nawet te bardzo kochane
Na monitorze szaleje sinoszara  zamieć

Nieogarniona nicość  myśli marzenia pochłania
Zapadam się w nią bezwolnie, w apatii, bez szemrania

Jutro, jeżeli nadejdzie, już mnie nie zastanie
Dojrzy tylko puste, porzucone jak łachman, ubranie

Wszystko zmiotła próżnia, na słowa dźwięczne  głucha
Aż do następnego wszechrzeczy wielkiego wybuchu
_